Wegzinken om uiteindelijk op stevige grond te stuiten

Het komt er, een (ont)wikkelhouse in onze tuin! (II)

Op dit moment ligt de halve tuin overhoop. Eerst chaos, dan orde, zeg ik tegen het onrustige deel in mezelf. Overal sleuven, dikke bandensporen, snorrende graafmachines in verschillende maten. Fascinerend te zien hoe gelaagd de grond hier is aan de rand van de duinen. Dikke lagen zachte blauwe klei, waar je zo een asbakje van kan kleien (generatie dingetje), afgewisseld met stevige zandlagen.

Onvoorspelbaar waar de grond draagkrachtig is en waar niet. Een mooie parallel met onze eigen ontwikkeling door de jaren; niet daadkrachtige jeugdjaren die sporen nalaten waar je je hele leven nog mee hebt te doen, afgewisseld met jaren van daadwerkelijke hechting en veerkracht.

In de bouw hebben ze daar een oplossing voor. Om ons ontwikkelhouse te dragen worden op de onvoorspelbare grond schroefpalen gebruikt. Dat zijn palen die letterlijk geschroefd worden totdat ze op een draagkrachtige laag komen, de basis die alles draagt.

Als coach stap ik, naast de coachee, elke keer verwonderend mee in het moeras van zijn of haar systemen. Om ons samen dieper te laten wegzinken om uiteindelijk op stevige grond te stuiten. En alle lagen uit heden en verleden aan te kijken*. Om overzicht te krijgen, vanaf een terp, een heuveltje, zicht te krijgen op het landschap van je vraagstuk. En naast overzicht, ook een andere perspectief. Waar gaat dit nou echt over? Waar is dit probleem eigenlijk ook een oplossing voor?

Als patronen zich blijven herhalen, ook na allerlei interventies, wordt het interessant om systemisch te kijken naar wat er aan de hand is. Om inzicht te krijgen naar hoe in het verleden je 'lagen' zijn ontstaan en waar nog wat (zand en klei) aangekeken mag worden.

Een vriend van me zegt wel eens, wat heeft het voor zin om achterom te kijken, ik wil vooruit! Een opmerking die me ook wel eens verward heeft. Ervaring leert me dat daadwerkelijk maximaal ruimte kunnen en durven geven aan dat wat de toekomst van je wil, vraagt om het vol nemen van je verleden.

Mijn moeder overleed toen ik nog net geen 10 was. De jaren erna was er weinig tot geen ruimte voor rouw, we moesten door. Dit patroon herkennen en erkennen geeft juist ruimte om in het moment emoties toe te laten en al m'n keuzes voor de korte en lange termijn te wegen. Wat wil ik? Een praktijk ruimte in de tuin bijvoorbeeld, die stevig staat op alle lagen.

Wil jij jezelf ook beter leren kennen en beslisruimte vergroten? Als leider of gewoon, als mens? Of ken je iemand die je dat gunt?

Het kan vanaf november op een prachtige plek, ons Ontwikkelhouse in Schoorl. Of in de duinen, als dat jouw vraag beter past. Je bent welkom voor:
- Persoonlijke coaching
- Team coaching
- Opstellingen
- Intervisie
- Wezenlijke wandeling

Wordt vervolgd!

*vrij uit 'systemisch coachen' van Jan Jacob Stam en Bibi Schreuder, een definitie die ik inmiddels zo herken dat ik 'm hergebruik